Ewangelia wg św. Marka 7,24-30.

Jezus udał się w okolice Tyru i Sydonu. Wstąpił do pewnego domu i chciał, żeby nikt o tym nie wiedział, lecz nie mógł pozostać w ukryciu. Wnet bowiem usłyszała o Nim kobieta, której córeczka była opętana przez ducha nieczystego. Przyszła, upadła Mu do nóg, a była to poganka, Syrofenicjanka rodem, i prosiła Go, żeby złego ducha wyrzucił z jej córki.

Odrzekł jej: «Pozwól wpierw nasycić się dzieciom; bo niedobrze jest zabrać chleb dzieciom, a rzucić psom». Ona Mu odparła: «Tak, Panie, lecz i szczenięta pod stołem jadają z okruszyn dzieci». On jej rzekł: «Przez wzgląd na te słowa idź, zły duch opuścił twoją córkę». Gdy wróciła do domu, zastała dziecko leżące na łóżku, a zły duch wyszedł.

 

Są takie fragmenty w Ewangelii, o których możemy powiedzieć, że ich nie rozumiemy. I są takie słowa w Ewangelii, często są to słowa samego Jezusa, których też nie potrafimy przyjąć i zrozumieć.

Słowa z dzisiejszej Ewangelii też nie są łatwe. Jezus, który nakazuje nam kochać wszystkich, wszystkich szanować i służyć sobie nawzajem, porównuje wołającą za Nim kobietę do psa.

,,Niedobrze jest zabrać chleb dzieciom, a rzucić psom" – odpowie, gdy

usłyszy, ze kobieta prosi o uzdrowienie swojej córki. Porównanie do psa to w tamtych czasach przejaw ogromnej pogardy. Nazwanie psem kogoś było czymś więcej niż tylko zwykłym obrażeniem. A mimo to Jezus właśnie tak do tej kobiety mówi.

Po co? Czy przez nieroztropność? Wątpię. A może to tylko jakiś lapsus słowny, jakaś nieprzemyślana wypowiedź – na pewno nie. Więc o co tutaj chodzi? Dlaczego Jezus posuwa się aż tak daleko?

Nas to może szokować, ale w stosunku do kobiety jest to swoista prowokacja. Więcej, ta prowokacja się Jezusowi udaje, kobieta ulega tej prowokacji, bo zaraz za chwilę wejdzie w tok myślenia Jezusa i odpowie: ,,Tak, Panie, lecz i szczenięta pod stołem jadają z okruszyn dzieci.”

Ta odpowiedź jest pełna pokory. Kobieta nie sprzeciwia się temu porównaniu do psa. Nie zżyma się, nie protestuje. Więcej, ona przyznaje Jezusowi rację. Tak, Panie – mówi.

Pokora. To dzięki niej dokonuje się w tej Ewangelii cud. ,,Przez wzgląd na te słowa idź, zły duch opuścił twoją córkę” – usłyszy od Jezusa. Jak skończyłby się ten fragment, gdyby kobieta zbuntowała się na takie porównanie, gdyby zaczęła się z Jezusem wykłócać, obrażać się na Niego?

Wtedy prawdopodobnie cudu by nie było. 

o. Piotr SchP