Poniedziałek, 29.10.

Ewangelia wg św. Łukasza 13,10-17.

Jezus nauczał raz w szabat w jednej z synagog. A była tam kobieta, która od osiemnastu lat miała ducha niemocy: była pochylona i w żaden sposób nie mogła się wyprostować. Gdy Jezus ją zobaczył, przywołał ją i rzekł do niej: «Niewiasto, jesteś wolna od swej niemocy».
 

Włożył na nią ręce, a natychmiast wyprostowała się i chwaliła Boga. Lecz przełożony synagogi, oburzony tym, że Jezus w szabat uzdrowił, rzekł do ludu: «Jest sześć dni, w których należy pracować. W te więc przychodźcie i leczcie się, a nie w dzień szabatu!» Pan mu odpowiedział: «Obłudnicy, czyż każdy z was nie odwiązuje w szabat wołu lub osła od żłobu i nie prowadzi, by go napoić? A tej córki Abrahama, którą szatan osiemnaście lat trzymał na uwięzi, nie należało uwolnić od tych więzów w dzień szabatu?» Na te słowa wstyd ogarnął wszystkich Jego przeciwników, a lud cały cieszył się ze wszystkich wspaniałych czynów, dokonywanych przez Niego.

*** 

Kobieta pochylona od osiemnastu lat. Próbuję ją sobie wyobrazić. Zgarbiona, patrząca w ziemię kobieta. Jakie uczucia jej widok wywoływał u innych. Może współczucie, żal, a może myśleli sobie, że to kara za grzechy. Nie ważne. Ważne jest to, że każdy z nas podobny jest do tej ,,kobiety pochylonej.” Dlaczego ? Dlatego, że my też jesteśmy pochyleni. Też ciągle patrzymy w ziemię i nie potrafimy się popatrzeć w niebo. 

Ciągle przecież żyjemy tym, co tu i teraz. A wezwani jesteśmy do zupełnie czegoś innego: Szukajcie tego, co w górze a nie tego, co na ziemi. Trzeba zadać sobie pytanie o to, co sprawia, że cały czas patrzę w ziemię. Co sprawia, że nie potrafię się wyprostować (mam tu na myśli nie tyle fizyczną postawę , ile bardziej postawę ducha). Może w postawie pochylenia trzyma mnie mój grzech. Może mała wiara. Może brak odwagi. Może… (tutaj wstaw swoją wersję…)  Co sprawia, że tak rzadko patrzę w górę? 

Żeby coś z tym zrobić, trzeba odpowiedzieć na te pytania.

Janusz Porębski - Wejherowo