Poniedziałek, 7.01.

Ewangelia wg św. Mateusza 4,12-17.23-25.
  

Gdy Jezus posłyszał, że Jan został uwięziony, usunął się do Galilei. Opuścił jednak Nazaret, przyszedł i osiadł w Kafarnaum nad jeziorem, na pograniczu Zabulona i Neftalego. Tak miało się spełnić słowo proroka Izajasza:
Ziemia Zabulona i ziemia Neftalego. Droga morska, Zajordanie, Galilea pogan!
Lud, który siedział w ciemności, ujrzał światło wielkie, i mieszkańcom cienistej krainy śmierci światło wzeszło.

Odtąd począł Jezus nauczać i mówić: «Nawracajcie się, albowiem bliskie jest królestwo niebieskie». I obchodził Jezus całą Galileę, nauczając w tamtejszych synagogach, głosząc Ewangelię o królestwie i lecząc wszystkie choroby i wszelkie słabości wśród ludu. A wieść o Nim rozeszła się po całej Syrii. Przynoszono więc do Niego wszystkich cierpiących, których dręczyły rozmaite choroby i dolegliwości, opętanych, epileptyków i paralityków, a On ich uzdrawiał. I szły za Nim liczne tłumy z Galilei i z Dekapolu, z Jerozolimy, z Judei i z Zajordania.

 

*** 

Ostatni fragment tej Ewangelii bardzo mnie zastanawia. Jezus nauczał i wzywał do nawrócenia, a przy tym - jak czytamy - 
obchodził Jezus całą Galileę, nauczając w tamtejszych synagogach, głosząc Ewangelię o królestwie i lecząc wszystkie choroby i wszelkie słabości wśród ludu.

Można powiedzieć, że żyli obok cudownego Lekarza, któremu nikt nie dorówna. Chodził obok nich, leczył, oczyszczał, uzdrawiał. Nie mogę zrozumieć, czemu Go zabili. Takie wielkie rzeczy się dokonywały na Jego słowo, a i tak nie zabrakło krzyczących: Ukrzyżuj Go.

Ale nie ma się co dziwić. Przecież i ja jestem podobny w tym do nich. Tyle dostaję każdego dnia od Jezusa, a tak często nie tyle wołam: Ukrzyżuj, ile sam Go krzyżuję w moim sercu.

Daj, Panie, odwagę i mądrość, bym zrozumiał, że życie tylko z Tobą ma sens.

Janek - Jakubczyk - Kęstowo