Zamieszczam dziś pierwszą refleksję z cyklu KOŚCIÓŁ NASZYM DOMEM. Dziękuję za nią Mateuszowi i zachęcam innych do dzielenia się swoimi przemyśleniami na temat hasła bieżącego roku duszpasterskiego w Polsce.
 

Kościół to Wspólnota ludzi wierzących. Warto się zatem zastanowić, jak ta Wspólnota może być domem, który kojarzy nam się raczej z budynkiem, dziełem twórczej myśli architekta.  Może chodzi o to, że nasze dusze są, podobnie jak gustowne domy, piękne?

Jest tak, bo to Bóg jest Architektem Kościoła. W tym momencie zauważamy, że Bóg w Kościele (Wspólnocie) jest zawsze obecny, jest jego Twórcą. Jak wskazuje święty Paweł z Tarsu – „Budowlą Bożą jesteście” [1 Kor 3,9], co potwierdza naszą obserwację.

Dom kojarzy nam się z czymś dobrym. Z ciepłem, spokojem, radością, miłością, rodziną. Zawsze chętnie do niego powracamy. Gdy długo nas w nim nie ma, tęsknimy. Tak samo rzecz się ma z Kościołem. „Braćmi jesteście” – powie Jezus, wskazując tym samym wzór stosunków między chrześcijanami. Dobro zaś, miłość, pokój, radość, etc. – cechy rodziny – są przeciwieństwem grzechu. Kościół również – jeden, święty, powszechny i apostolski.

Powinniśmy dbać, by Kościół był prawdziwym domem. Możemy to czynić na wiele sposobów. Ważne jest dbanie o to, byśmy byli dla siebie wzajemnie uprzejmi i dobrzy. Drobna, codzienna grzeczność bardzo buduje. Nie powinniśmy też nikogo ze Wspólnoty wykluczać. Wzajemnie przebaczać gorsze nastroje i wady. Na tym właśnie polega rodzina i dom. Pamiętać należy również, że fundamentem tego domu jest sam Chrystus Pan.

                                                                                      Mateusz Krzak - Kraków